Kadyny - Kamień Złotego Wina - Ogrodniki - Milejewo. - 19.11.2011r.

autobusu wysiedliśmy w Kadynach. Było wietrznie, ale słońce zachęcało do wędrówki.
Po wejściu na "Klasztorne Wzgórze" skierowaliśmy się "Drogą Pięknych Widoków" do Ostrobrzegu. Tam tubylec przeprowadził nas przez prywatne gospodarstwo, żeby ochronić nas przed stadem ujadających burków. Teren za ranczem opadał gwałtownie w dół. W jednym z mniejszych jarów, bez trudu znaleźliśmy zielony od mchu, "Kamień Złotego Wina". Bardzo wyróżniał się wśród brązowego od liści podłoża. Kiedyś byliśmy tu w marynarkach i raczyliśmy się szampanem. Teraz zatrzymaliśmy się na moment i zeszliśmy płytkim jarem do głównego wąwozu, zwanego "Jarem Kamienia Złotego Wina".
Postanowiliśmy odwiedzić przy okazji "Kamień Etzdorffa", leżący od nas na południowym wschodzie, w "Szczawiowym Jarze". Przecięliśmy więc "winny jar" i po kilkunastominutowym marszu na wschód, dotarliśmy do kolejnego wąwozu.
Był piękny, miejscami bardzo stromy a przejście wzdłuż płynącego na jego dnie strumienia, zadowoliłoby najbardziej wybredne "Włóczybuty". Przewalone drzewa, osuwające się skarpy, zakryte liśćmi mokradła powodowały, że co chwila o ściany wąwozu odbijały się echem piski dziewcząt. Kanion prowadził nas na północ. Wiedzieliśmy, że oddalamy się od celu ale rozkosz włóczenia się zwyciężyła.
Po kilkudziesięciu minutach przedzierania się i pokonywania rozmaitych przeszkód, doszliśmy do "Czarnej Drogi". Zabraliśmy ze sobą niezbyt dokładne mapy i trudno było nam szczegółowo określić nasze położenie. Droga się wiła i brak było punktów odniesień. Druh zarządził popas. Zapłonęło ognisko i pojawiło się żarcie. "Haribo" udał się na zwiady. Przerwa trwała około godziny . Nikomu się specjalnie nie śpieszyło. "Haribo" zaprowadził nas skrótami do wąwozu, który wydawał mu się właściwym, ale okazało się, że to był ten sam, którym szliśmy. Postanowiliśmy "Etzdorffa" odwiedzić innym razem.
"Czarna Droga" doprowadziła nas do "Białej Drogi",a ta przez Ogrodniki, do Milejewa. Po drodze rozpoznaliśmy wejście do jaru, na końcu którego był głaz "Etzdorffa", ale czas naglił bo musieliśmy zdążyć na 15-tą do Milejewa, na autobus. W Milejewie, w nowo odkrytym przez nas barze, przy herbacie z sokiem malinowym czekaliśmy na transport do Elbląga.
W domu druh sprawdził na dokładnych mapach naszą marszrutę i okazało się, że jarem, który nas tak zachwycił, był wąwóz zwany "Jarem Wyrzeźbionym".